Implant to tytanowy element imitujący formą i funkcją korzeń zęba. Stanowi wsparcie dla pracy protetycznej i wspomaga funkcję narządu żucia. Jest doskonałym rozwiązaniem dla pacjentów, którzy stracili pojedynczy ząb, kilka zębów lub są bezzębni.

Nie ma takiej konieczności. Z biologicznego punktu widzenia jest to nawet niewskazane. Regułą i standardem w odbudowie protetycznej uzębienia jest rekonstrukcja górnego, jak i dolnego łuku zębowego od pierwszego trzonowca po stronie prawej do pierwszego zęba trzonowego po stronie lewej. W oparciu o diagnostykę obrazową (OPG, CBCT) standardowo oceniamy jakość i objętość kości oraz planujemy leczenie, bazując na prognozowanej ilości wszczepianych implantów. W zależności od zaplanowanych rozwiązań protetycznych ich ilość zwykle waha się od dwóch do dziesięciu implantów jako fundament dla rekonstrukcji uzębienia górnego lub dolnego łuku zębowego.

– 2–4 implanty niezbędne dla protez Overdenture podpartych jedynie na implantach

– 4 implanty all-on-4 – patentowane rozwiązanie dla stabilnych mostów przykręcanych na charakterystycznie wszczepionych implantach

– 6 do 10 implantów – dla stałych uzupełnień protetycznych – mostów

Przy bezzębiu zawsze istnieje możliwość wykonania uzupełnień protetycznych bez zastosowania implantów i są to całkowite protezy osiadające. W zależności od stanu kości szczęk i żuchwy można wykonać protezy lub mosty mocowane na implantach. Mocowanie protez na implantach może być rozłączne, jak w przypadku protez Overdenture, zwanych również nakładowymi. Oznacza to, że proteza w każdej chwili może być odczepiona od platform implantów przez pacjenta i wyjęta z jamy ustnej. Najbardziej jednak pożądane przez pacjentów rozwiązania protetyczne przy bezzębiu to stabilne, niezdejmowalne mosty, które cementuje się lub przykręca na stałe do implantów. One najlepiej imitują estetykę i funkcję naturalnego uzębienia.

Protezy Overdenture (nakładowe) to ruchome uzupełnienia protetyczne, które dla podparcia i stabilizacji w jamie ustnej wykorzystują wszczepione uprzednio implanty. Niezbędna do prawidłowej konstrukcji takiej protezy ilość implantów to 2–4. Zaletą protez Overdenture jest niewątpliwie możliwość redukcji płyty protezy i lepsza jej stabilizacja dzięki elementom retencyjnym przytwierdzonym z jednej strony do implantu, a z drugiej do płyty protezy. Ze względu na rodzaj zastosowanych w nich elementów retencyjnych wyróżnia się zespolenia typu locator, kulkowe, belki Doldera, połączenia teleskopowe, magnesy i mieszane (różne zespolenia).

Ważnymi aspektami zastosowania protez Overdenture jest ich dobra stabilizacja w porównaniu z protezami całkowitymi zakładanymi do jamy ustnej bez wszczepiania implantów oraz zahamowanie procesu resorpcji kości i wyrostka zębodołowego.

Protezy całkowite, zwane osiadającymi, ze względu na to, że leżą równomiernie na podłożu protetycznym, tj. całym podniebieniu oraz części zębodołowej kości szczęk lub żuchwy, czyli tam, gdzie kiedyś były zęby. Utrzymują się stabilnie dzięki dobremu dopasowaniu do podłoża, choć z drugiej strony dobrze dopasowana proteza osiadająca równomiernie uciska poprzez dziąsło całą kość podstawy szczęk. Powoduje to zaburzenia w mikrokrążeniu krwi, co w konsekwencji doprowadza do zaniku kości. Protezy i mosty wsparte na implantach przenoszą siły powstające w procesie żucia przez osie implantów wszczepionych w kość, co najbardziej zbliża ten układ działania do fizjologicznych warunków z uzębieniem, który jest optymalny dla zdrowia i zachowania tkanek. W ten sposób przenoszona siła, o ile ilość implantów jest dobrana właściwie, powoduje wzmocnienie kości, nie zaś jej resorpcję, czyli zanik.

Utrata tkanki kostnej nie dyskwalifikuje pacjenta, przeprowadzenie zabiegu implantacji wciąż jest możliwe, jednak odpowiednia ilość i jakość tej tkanki jest jego bezwzględnym warunkiem. By uprawdopodobnić sukces w tych trudnych przypadkach, możemy posłużyć się zabiegami rekonstrukcyjnymi, przygotowującymi kość do zastosowania implantów, z drugiej zaś strony przy użyciu rozwiązań systemowych w implantologii bezzębia możemy poradzić sobie poprzez zastosowanie szczególnego rodzaju wszczepów lub ich charakterystycznego rozłożenia, wykorzystującego rezerwuar zanikłej kości.

Dla szczęk, czyli łuku górnego, stosujemy:

– charakterystyczne dla anatomii szczęk zabiegi rekonstrukcyjne typu podniesienie dna zatoki szczękowej lub dna nosa oraz pozostałe uniwersalne techniki rekonstrukcyjne umożliwiające wszczepienie implantów zębowych o standardowych rozmiarach

– rozwiązania Overdenture na 2–4 implantach

– krótkie implanty o długości mniejszej niż 10 mm dla stref bocznych

– rozwiązania All-on – 4 All-on – 6

– system rozwiązań oparty na implantach jarzmowych Zygoma

– implanty skrzydłowe jako ewentualne dopełnienie pozostałych rozwiązań

Dla żuchwy, czyli łuku dolnego, stosujemy:

– charakterystyczne dla anatomii żuchwy zabiegi rekonstrukcyjne typu transpozycja nerwu zębodołowego dolnego oraz pozostałe uniwersalne techniki rekonstrukcyjne umożliwiające wszczepienie implantów zębowych o standardowych rozmiarach

– rozwiązania Overdenture na 2–4 implantach

– krótkie implanty o mniejszej długości niż 10 mm dla stref bocznych

– rozwiązania All-on – 4 All-on – 6

Jest to opatentowana metoda rekonstrukcji implanto-protetycznej kompletnego uzębienia stosowana przy bezzębiu zarówno dla dolnego, jak i górnego łuku zębowego. Bazuje na charakterystycznie wszczepionych 4 implantach zębowych, stąd nazwa Wszystko na 4. Dwa środkowe wprowadzane są w kość prostopadle do jej brzegu i równolegle do siebie, dwa boczne wszczepiane są pod kątem 45 stopni. Rozwiązanie protetyczne to most przykręcany na stałe do implantów, który może być zakładany natychmiast po zabiegu implantacji lub w czasie odroczonym. Gwarancją natychmiastowego przywrócenia funkcji żucia jest odpowiednia siła osadzania implantów mierzona dynamometrycznie w trakcie ich wszczepiania oraz należyta staranność wykonania i osadzenia prac protetycznych.

Po ekstrakcji zębów w zakresie górnego łuku zębowego najszybciej zanika kość w strefach bocznych, czyli w okolicy zębów trzonowych, najpóźniej w odcinku przednim, czyli w strefie zębów siecznych.

W zależności od stadium zaniku kostnego mamy różne możliwości implantacji oraz odbudowy kostnej. W ślad za możliwościami implantologicznymi idą rozwiązania protetyczne mniej lub bardziej komfortowe dla pacjenta. Za komfortowe, tym samym optymalne, uznaje się te, które są na stałe montowane na implantach. O możliwości ich zastosowania decyduje rodzaj zastosowanych implantów, ich ilość i rozmiary, siła, z jaką są posadowione w kości, jakość, wymiary oraz fakt, czy była odbudowywana czy tego nie wymagała.

W sytuacji rozległych zaników kostnych górnego łuku optymalnym, czyli szybko działającym i przewidywalnym rozwiązaniem jest zastosowanie implantów jarzmowych Zygoma, które jako jedyne w sytuacji skrajnie trudnych warunków kostnych dają możliwość odbudowy protetycznej w formie mostów montowanych na stałe na implantach.

To również tytanowy implant śrubowy, który od tradycyjnych wszczepów różni się kształtem, długością oraz przeznaczeniem. Jest implantem mniej uniwersalnym, używa się go tylko w zakresie górnego łuku. Zazwyczaj wprowadza się go w odcinku bocznym bezzębnej szczęki i zakotwicza w trzonie kości jarzmowej; używana w medycynie jej łacińska nazwa to os zygomaticum, stąd też nazwa implantu Zygoma lub implant jarzmowy. To szczególny rodzaj wszczepu, który poszerza możliwości zaopatrzenia implanto-protetycznego bezzębnych pacjentów o szczególnie trudnych warunkach kostnych, które uniemożliwiają zastosowanie tradycyjnych, krótkich implantów. Ich użycie znacznie skraca czas pełnej procedury oraz daje możliwość zaopatrzenia pacjentów w komfortowe i estetyczne mosty mocowane na stałe. Stosujemy go również z powodzeniem u pacjentów z ubytkami tkanek twarzy po chirurgicznych resekcjach z powodu obecności guzów nowotworowych, w celu stabilizacji protez zewnętrznych i poresekcyjnych.

Aktywna postać choroby przyzębia w sytuacji obecności zębów w jamie ustnej jest względnym przeciwskazaniem do wykonania zabiegu implantacji. Oznacza to, że w pierwszym etapie należy wyprowadzić stan zapalny przyzębia, eliminując bakterie, które są za to odpowiedzialne. W kolejnym etapie należy regularnie zgłaszać się do kontroli w gabinecie, przeprowadzając nawet co trzy miesiące profesjonalną higienizację, oraz utrzymywać prawidłową higienę jamy ustnej w warunkach domowych zgodnie z zaleceniami lekarza i higienistki. Z chwilą gdy pacjent traci ostatni ząb z przyczyn periodontopatii, jesteśmy w stanie zaplanować zabieg wszczepienia implantów, jak w każdym przypadku bezzębia. Stworzą one stabilny fundament dla mostów lub protez. Pacjent z wywiadem, który uwzględnia utratę uzębienia z powodu choroby przyzębia, powinien pozostać pod stałą kontrolą implantologiczną i periodontologiczną na każdym etapie leczenia implanto-protetycznego. Będzie to zapobiegać powstawaniu okołowszczepowych stanów zapalnych.

Jest to możliwe, a technika ta nazywana jest „natychmiastowym obciążeniem implantów”. Metodę tę stosujemy w sytuacji, gdy siła, z jaką wszczepiamy implanty, czyli „stabilizacja pierwotna implantów”, jest optymalna, a warunki kostne obszaru zabiegowego na to pozwalają. Oceny stabilności implantu dokonuje lekarz podczas zabiegu. Pomocny dla oceny obiektywnej miary stabilizacji implantu jest przyrząd OSTELL.

Jest to technika rekonstrukcji protetycznej – odbudowy uzębienia na implantach, której dokonuje się w dniu zabiegu operacyjnego ich wszczepienia. Warunkami koniecznymi do spełnienia i zagwarantowania poprawności tej metody są prawidłowa stabilizacja implantów oraz właściwie stworzony plan leczenia w oparciu o diagnostykę obrazową podłoża kostnego. Bywa, że w technice tej pomocna jest cyfrowa nawigacja, która dzięki szablonom chirurgicznym, wykonanym na miarę konkretnego pacjenta, umożliwia idealne pozycjonowanie implantów w kości – przez to, że planowane przed zabiegiem .

Opierając się na badaniu klinicznym pacjenta oraz diagnostyce obrazowej  (RTG, OPG oraz CBCT), jesteśmy w stanie przyjąć założenia co do zastosowania właściwej techniki preparacji kości przy implantacji, możliwości prawidłowego wykonania i zastosowania natychmiastowych protez, a tym samym możliwości wykonania zabiegu natychmiastowego obciążenia implantów. Ostatecznej oceny prawidłowej stabilizacji implantów dokonuje się podczas zabiegu operacyjnego.